Trudno od dzieci z pierwszej klasy szkoły podstawowej oczekiwać, że będą się czynnie – lub chociażby biernie – posługiwały alfabetem fonetycznym. Dlatego też nie pozostaje chyba nic innego, jak zasugerować posługiwanie się tzw. zapisem półfonetycznym, który opiera się niemal wyłącznie na znakach ortograficznych, por. np. szybka [szypka], ławka [łafka], walizka [waliska]. W zapisie tym stosujemy odpowiednio, tj. w zależności od ortografii, [h] bądź [ch], por. np. hak [hak], mucha [mucha].
Należy zauważyć, iż istota problemu nie do końca tkwi w kwestii zapisu fonetycznego. Uczniowie muszą wcześniej zrozumieć, iż w polszczyźnie występuje siedem digrafów (ch, cz, dz, dź, dż, rz, sz) oraz jeden trigraf (dzi), które reprezentują pojedyncze fonemy i ich realizacje (czyli głoski). Problem stanowią także połączenia ci, ni, si, zi, które nie są tradycyjnie uważane za dwuznaki, jednak litera i ma w nich specyficzną funkcję.
Bez wyjaśnienia tych i innych istotnych różnić pomiędzy zapisem ortograficznym a wymową – oczywiście na poziomie właściwym dla pierwszoklasistów – trudno będzie osiągnąć sukces w nauce głoskowania.