Jeśli przytoczone wypowiedzenia będziemy klasyfikować ze względu na cel wypowiedzi, to niewątpliwie są to pytania. Osoba wypowiadająca te słowa oczekuje odpowiedzi. Formalne podejście nakazuje stwierdzić, iż mamy do czynienia ze zdaniami oznajmujący w funkcji zdań pytajnych. W żywej mowie o pytajnej formie tego typu wypowiedzeń komunikuje ton wznoszący wypowiedzi (tzw. antykadencja). W piśmie na pytajny charakter wypowiedzeń wskazuje znak zapytania. W zupełnie innym kontekście to samo zdanie mogłoby pełnić odmienną funkcję, np. stanowić odpowiedź na inne pytanie, por.

– Jak planujemy dzień?

– Może pojedziemy dzisiaj na zakupy.

Należy też nadmienić, że w dwóch pierwszych zdaniach przywołanych w pytaniu występuje na początku partykuła może, która w zdaniach wyrażających propozycję lub prośbę jest objawem grzeczności lub uprzejmości mówiącego w stosunku do rozmówcy.

Omawiane tu konstrukcje są typowe dla języka potocznego. W polszczyźnie starannej – zwłaszcza publicznej – pytania o rozstrzygnięcie powinny się zaczynać od partykuły czy, por. np.

Czy przewidziano znaleźne?

Czy wszystko dobrze?

Czy znasz tę dziewczynkę?