Jak wiadomo, okolicznością dziejową o niesłychanym znaczeniu dla rozwoju języka polskiego i sposobu jego zapisywania (poza powstaniem państwa) był chrzest Polski w obrządku łacińskim (966 rok). Miało to niebagatelny wpływ nie tylko na późniejsze dzieje kraju, ale także dla piśmiennictwa: weszliśmy bowiem w krąg kultury łacińskiej, przejęliśmy alfabet łaciński. Łacina średniowieczna stała się językiem urzędowym, językiem państwa i Kościoła, z czasem zaczęto się nią posługiwać w piśmie oraz w mowie.
Trudno się więc dziwić, że w wypadku zapożyczeń z greki do polszczyzny widoczne było później pośrednictwo łaciny, po prostu postawiliśmy na zlatynizowane hellenizmy (z adaptacjami fonetycznymi i morfologicznymi). Stąd muzeum (łac. museum, gr. μουσεĩον mouseíon, musejon ‘świątynia muz’), Bizancjum (łac. Byzantium, stgr. Βυζάντιον, Byzántion ) czy Akcjum (łac. Actium, gr. Áκτιον Áktion), a także wiele innych nazw własnych i apelatywów z sufiksem -um.
Zdarza się jednak, że słowniki odnotowują jeszcze niekiedy hellenizmy, np. gimnazjon (np. gimnazjon, gr. gymnásion, łac. gymnasium) w znaczeniu ‘w starożytnej Grecji teren z budynkiem służący do uprawiania ćwiczeń fizycznych, potem też miejsce dysput’.