Wyraz oznaczający werset koraniczny według przyjętej polskiej transkrypcji języka arabskiego powinien brzmieć aja. Ale z kilku powodów jest to transkrypcja w języku polskim niewygodna. Po pierwsze, dopełniacz liczby pojedynczej, brzmieć będzie ai, będą też kłopoty z liczbą mnogą (zresztą po arabsku wyraz ten w liczbie mnogiej ma formę aj). Po drugie, istnieje popularny termin ajatollah, składający się z wyrazu aja i Allah. Z tych względów zaproponowałem kompromisową formę ajat, lm. ajaty, z którą nie ma kłopotów w języku polskim. Jest to zarazem forma występująca w języku arabskim w łączeniu międzywyrazowym, bo ajatollah to właśnie taka forma. A więc ajat jest niekonsekwentnym zastosowaniem zasad transkrypcji, ale pozwala wprowadzić ten wyraz do polskiego systemu językowego.
Podobne zasady zaproponowałem do kilku innych, rzadziej używanych wyrazów arabskich, a mianowicie salat – modlitwa (zamiast sala), zakat – jałmużna zamiast zaka, hajat – życie zamiast haja. Tu decydujące znaczenie miała specyficzna pisownia arabska, bo we wszystkich tych wyrazach ostatnie a jest samogłoską długą.