akonto, a conto
W przedwojennej piosence Umówiłem się z nią na dziewiątą Eugeniusz Bodo śpiewa: Zaraz wezmę od szefa akonto, kupię jej bukiecik róż”. No właśnie, akonto czy a conto? Piosenka jest przedwojenna, czy wpływ na zapis tekstu miałaby ewentualnie przedwojenna ortografia, to, jak się wtedy pisało? A może nie ma to żadnego wpływu na zapis?
Pozdrawiam
Małgorzata D.
13.11.2015
13.11.2015
Szanowna Poradnio! W przedwojennej piosence Umówiłem się z nią na dziewiątą Eugeniusz Bodo śpiewa: Zaraz wezmę od szefa akonto, kupię jej bukiecik róż”. No właśnie, akonto czy a conto? Piosenka jest przedwojenna, czy wpływ na zapis tekstu miałaby ewentualnie przedwojenna ortografia, to, jak się wtedy pisało? A może nie ma to żadnego wpływu na zapis?
Pozdrawiam
Małgorzata D.
Szanowna Pani,
akonto to nazwa zaliczki wypłacanej na poczet należności. Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego rejestruje cytat z Reymonta: Obcinał gaże, zwlekał z rachunkami i lubił płacić akontami, o ile można najmniejszymi. Jak widać, jest to typowy rzeczownik, podlegający odmianie. Obecnie wyraz ten nie jest już używany powszechnie, ma zasięg ograniczony do dziedziny ekonomii (Uniwersalny słownik języka polskiego PWN pod red. S. Dubisza zamieszcza przy nim kwalifikator: ekonomiczny).
W użyciu ciągle jest a conto – wyrażenie mające charakter przysłówka, np. Wziął 200 zł a conto honorarium. Jest ono niezaadaptowane w polszczyźnie, tzn. używa się go w takiej samej postaci, w jakiej występuje w języku, z którego pochodzi. A pochodzi z języka włoskiego, w którym znaczy dosłownie ‘na rachunek’.
akonto to nazwa zaliczki wypłacanej na poczet należności. Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego rejestruje cytat z Reymonta: Obcinał gaże, zwlekał z rachunkami i lubił płacić akontami, o ile można najmniejszymi. Jak widać, jest to typowy rzeczownik, podlegający odmianie. Obecnie wyraz ten nie jest już używany powszechnie, ma zasięg ograniczony do dziedziny ekonomii (Uniwersalny słownik języka polskiego PWN pod red. S. Dubisza zamieszcza przy nim kwalifikator: ekonomiczny).
W użyciu ciągle jest a conto – wyrażenie mające charakter przysłówka, np. Wziął 200 zł a conto honorarium. Jest ono niezaadaptowane w polszczyźnie, tzn. używa się go w takiej samej postaci, w jakiej występuje w języku, z którego pochodzi. A pochodzi z języka włoskiego, w którym znaczy dosłownie ‘na rachunek’.
Katarzyna Kłosińska, Uniwersytet Warszawski
