Słownik nazwany tu tajemniczym skrótem SPP 1980 to niewątpliwie Słownik poprawnej polszczyzny pod red. W. Doroszewskiego, wydany po raz pierwszy w roku 1973. Istotnie, słownik ten odradza akcentowanie podanego wyrazu na trzeciej sylabie od końca. W nowszych słownikach przeważa jednak akceptacja dla takiego akcentowania. Chodzi tu m.in. o Podręczny słownik wymowy polskiej W. Lubasia i S. Urbańczyka (1993) oraz Inny słownik języka polskiego pod red. M. Bańki (2000). Należy jednak podkreślić, że wariant z akcentem na trzecią sylabę od końca – jeśli występuje – jest podawany na drugim miejscu (w domyśle: poboczny), a Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN (1999) kwalifikuje go ostrożnie jako dopuszczalny.
Sprawę może wyjaśnić ewolucja w rozumieniu pojęcia normy językowej. We współczesnych słownikach rozróżnia się zwykle normę wzorcową (zgodny z nią jest akcent tego wyrazu na drugą sylabę od końca) i potoczną (na jej podstawie można zaakceptować wariant z akcentem na sylabę trzecią, co w tym wypadku – istotnie – jest osobliwe). Wymowę taką spotykano najprawdopodobniej od dawna, ale nie uznawano jej za godną polecenia. Współcześnie dominuje ostrożna aprobata dla takiej wymowy.