Nie wszystkie frazy obcojęzyczne się odmieniają, tak jak nie wszystkie wyrazy obce podlegają odmianie. Jeśli już jednak jakiś wyraz lub jakaś fraza zapożyczona zaczyna się odmieniać, to jej wymowa musi pozostawać w zgodzie z jej odmianą. W szczegolności francuskie wyrazy akcentowane na ostatniej sylabie zachowują ten akcent w formach bezkońcówkowych (w wypadku bon motu jest to mianownik i biernik lp), podczas gdy przed końcówką akcent przesuwa się na przedostatnią sylabę, a wymowa się częściowo polonizuje: [bą motu], [bą mocie] itd. Rzecz można by zakończyć w stylu ulubionym przez autorów dyktand konkursowych: „Z zapałem powtarzali bon moty tego bon vivanta, uważając to za element bon tonu”.