Odpowiem w sposób, który kiedyś słyszałem: „Należeć nie należy, ale…”. Ciąg dalszy po słowie ale może być różny, w tym wypadku np. taki: „… ale ludzie tak mówią”. Tu ktoś mógłby sparafrazować całą wypowiedź słowami: „Mówić to mówią, ale w słowniku poprawnej polszczyzny napisano, że to jest błąd!”. I w tym tkwi istota rzeczy: możemy iść za zwyczajem albo za słownikiem. W sytuacjach, gdy drogi się rozchodzą, trzeba dokonywać wyboru.
Osobiście wolę wymowę [bransoletka] (a raczej [brãsoletka], gdzie [ã] to nosowy odpowiednik głoski [a]), nie umiem bowiem wskazać powodu, dlaczego w tym słowie mielibyśmy wymawiać dźwięczne [z]. Jedyny powód, jaki mi przyszedł do głowy, to mało przekonująca analogia do słowa brąz, które w wymowie bliższe jest bransoletce niż w ortografii. Zwróćmy też uwagę na podobieństwo bransolety i konsolety: skoro drugie z tych słów ma bezdźwięczne [s], to dlaczego pierwsze ma się udźwięczniać?