Wyraz chaja (haja) był znany w języku staropolskim. Chętnie posługiwał się nim Wacław Potocki, np.: „Jak nas po morzu rozegnała chaja, Jam się aż ostatniego obaczył u kraja Piasków Afryckich”, albo: Tak go ustraszyła pierwsza z ordą haja, aż do domu uciekłszy, domatorem został”. W znaczeniu pierwotnym to 'burza, zawierucha', w znaczeniu przenośnym 'bitwa, szturm, walka'. Jest to wyraz onomatopeiczny – tym też można tłumaczyć dwojaką pisownię, tzn. z ch- (literą oznaczającą głoskę bezdźwięczną) oraz h- (literą oznaczającą głoskę dźwięczną). Wyraz wyszedł z użycia, zachował się tylko w gwarach.