Przymiotniki od nazw własnych powinniśmy pisać wielką literą, jeśli odpowiadają na pytanie: czyj?, a małą literą, jeśli odpowiadają na pytanie: jaki? Zgodnie z tą regułą mamy np. dramaty Szekspirowskie (autorstwa Williama Szekspira) i dramaty szekspirowskie (pióra Juliusza Słowackiego lub innej osoby). Napiszemy wieczór Mickiewiczowski, mając na myśli spotkanie w paryskim salonie, na które Mickiewicz zaprosił przyjaciół, ale raczej wieczór mickiewiczowski, gdy chodzi o imprezę w domu kultury zorganizowaną w rocznicę śmierci poety.
Przywołana zasada niekiedy wydaje się zbyt szczegółowa (np. czasy Władysława Gomułki były zarówno Gomułkowskie, jak i gomułkowskie), a innym razem nie oddaje istoty rzeczy (np. filmy z Jamesem Bondem nie były ani filmami Jamesa Bonda, ani filmami „bondopodobnymi”). Dlatego, po pierwsze, zalecałbym umiar w stosowaniu przymiotników od nazwisk, po drugie zaś, pisałbym je w razie wątpliwości raczej wielkimi niż małymi literami.
Cudzysłów w zapisie takich przymiotników w zasadzie nie jest potrzebny, chyba że wynika z innych okoliczności uzasadniających jego użycie.