Wszystkie podane formy dedykacji są zgodne z normą poprawnościową i zwyczajem grzecznościowym. To, czy wymienione zostaną imiona dzieci, czy nie, jak również to, czy zostanie ujawnione, że Ola i Krzyś to dzieci autora, zależy wyłącznie od decyzji piszącego.
Jedynie czasownik poświęcam w znaczeniu 'dedykuję' nie jest dziś używany (tego znaczenia nie notuje żaden ze współczesnych słowników języka polskiego; podaje je Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego, t. 6, wydany w 1964 r.). I chociaż czasownik ten umieszczony w obrębie dedykacji będzie dla każdego zrozumiały, to jednak trzeba go potraktować jako przestarzały.
Dodam, iż równie funkcjonalna komunikacyjnie byłaby któraś z wymienionych form bez żadnego czasownika.
I jeszcze jedno na koniec: sama – kierując od lat pracami dyplomowymi (magisterskimi) – nigdy nie spotkałam się z tym, żeby autor pracy, która ma w istocie tylko dwóch odbiorców: promotora i recenzenta, komukolwiek ją dedykował. Dedykuje się na ogół dzieła, które mają licznych odbiorców. Albo – może o takiej sytuacji w liście jest mowa – daje się egzemplarz komuś indywidualnie, umieszczając na nim dedykację odręczną.