Dialekty lechickie to grupa blisko spokrewnionych ze sobą dialektów w obrębie języków zachodniosłowiańskich. Ich historia pokrótce przedstawia się następująco: ze Słowiańszczyzny wyodrębniły się trzy grupy językowe: grupa południowosłowiańska, wschodniosłowiańska i zachodniosłowiańska. W okresie od VII do IX wieku grupa zachodniosłowiańska rozpadła się na dwie podgrupy etniczno-językowe: lechicką i łużycką, a w IX w. w jej skład weszła trzecia podgrupa: czesko-słowacka.
Na podgrupę lechicką składały się trzy – wewnętrznie zróżnicowane – zespoły plemienne: 1) połabski, 2) pomorski, 3) polski. Połabianie tworzyli dwa zespoły: Połabianie zachodni (Obodrzyce i Drzewianie) zajmowali zachodnią i środkową dzisiejszą Meklemburgię, okolice Lubeki oraz w pobliżu dzisiejszego Hanoweru obejmowali również lewy brzeg Łaby; Połabianie wschodni (Wieleci) zasiedlali wschodnią Meklemburgię, obszar ówczesnej północnej Marchii Brandenburskiej i Pomorze Szczecińskie. Pomorzanie (Słowińcy i Kaszubi) zajmowali obszar dzisiejszego polskiego Pomorza Środkowego i Gdańskiego. Polski zespół obejmował Polan (Wielkopolska), Mazowian (Mazowsze), Ślężan (Śląsk) i Wiślan (Małopolska). A zatem Słowianie mieszkający w Meklemburgii i na Pomorzu Szczecińskim to Połabianie (wschodni), którzy posługiwali się dialektem połabskim. Dialekty połabskie oraz pomorskie i polskie powstały w wyniku różnicowania się podgrupy językowej lechickiej, czyli tzw. dialektów lechickich. Dialekty połabskie były więc bliższe dialektom polskim niż łużyckim, czeskim czy słowackim, ponieważ dłużej stanowiły wspólnotę językową.
Termin „dialekty lechickie” jest nadrzędny w stosunku do „dialekty połabskie”, „dialekty polskie” (z których powstał język polski), „dialekty pomorskie”.