do Włoch, ale na Węgry

do Włoch, ale na Węgry
15.02.2024
7.10.2009
Dzień Dobry!
Chciałabym się dowiedzieć, dlaczego jedziemy do Włoch, Niemiec czy Anglii, ale na Węgry.
Z przyimkiem na (jeśli pominąć nazwy niektórych wysp) łączą się nazwy tylko kilku krajów, w przeszłości leżących w orbicie zainteresowań politycznych Polski i Polaków, por. na Litwę, na Białoruś, na Ukrainę, na Słowację, na Węgry. Połączenia te brzmią tak, jakby chodziło o nazwy regionów (por. na Mazowsze), i dlatego od dawna budziły wątpliwości. Na przykład gdy powstało niepodległe państwo litewskie po I wojnie światowej, niektórzy zaczęli pisać do Litwy zamiast na Litwę, aby podkreślić jego suwerenny charakter. Dziś PWN-owskie słowniki poprawnej polszczyzny dopuszczają połączenie do Litwy jako rzadszy wariant, ale np. do Ukrainy oceniają jako błąd, podobnie jak do Węgier.
Ogólnie biorąc, zarówno przyimek do, jak i na są używane w celu wskazania kierunku ruchu, przy czym pierwszy wskazuje raczej na miejsca zamknięte, a drugi na otwarte, por. włożyć coś do szuflady, ale położyć coś na stół. Na tę ogólną różnicę nakładają się jednak inne, bardziej swoiste, co sprawia, że reguły użycia przyimków do i na są dość skomplikowane. Można się o tym przekonać, oglądając odpowiednie hasła słownikowe. Na przykład w Innym słowniku języka polskiego (pod moją redakcją) w haśle do wyodrębniono 18 numerowanych punktów (w przybliżeniu „znaczeń”), a w haśle na aż 35.
Mirosław Bańko, PWN
  1. 15.02.2024

    Polski język ukształtował się ostatecznie pod koniec XIV wieku. 

    1. Państwo Łokietka obejmowało: Wielkopolskę, Małopolskę, ziemie: sieradzko-łęczycką, lubelską, halicką. I tutaj było się „W”, czyli w Polsce

    2. Pozostałe ziemie polskie, luźno związane, ale nienależące do korony, były określane „Na”. Jechało się na Mazowsze, na Pomorze, na Śląsk, na Podlasie (pod Lachami), na Pomorze, na Warmię, na Mazury na Żuławy, na Polesie

    3. Dotyczyło to także ziem powiązanych gospodarczo lub politycznie, pokrewnych etnicznie lub związanych emocjonalnie:

     — Unia Polsko-Litewska: na Litwę, na Ruś Białą i Czerwoną (później na Ukrainę, na Wołyń, na Polesie, na Podole, na Dzikie Pola, na Bukowinę, na Wołochy (Hospodarstwo Mołdawskie), na Żmudź (Łotwę), na/w Inflanty (Polskie), na Sicz,

     — Unia Polsko Węgierska: na Węgry, na Morawy i Słowację, na Podkarpacie,

     — Unia personalna polsko-saska: na Saksy, na Łużyce,

     — powiązania „mentalne” : na Połabie ( pokrewieństwo językowe), na Syberię , na Kaukaz, na Zabajkale (tereny zesłań milionów Polaków). 

    4. Reszta to państwa obce, i tu bez wyjątku „W”: w Anglii, we Włoszech, we Francji, w Czechach (Luxemburgowie) w Niemczech, w Prusach, w Brandenburgii, w Rosji, w Chanacie Krymskim/Tatarskim, w Turcji, w Irlandii, w Islandii, w Australii, w Kanadzie, w Indiach itp. Ale: wyjątkiem są wyspy i półwyspy należące do państw obcych: na Korsyce, na Azorach, na Kubie, na Filipinach, na Cejlonie (do Hiszpanii) na Grenlandii (do Danii), na Spitsbergenie.

    Mieczysław Zieliński
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego