Odmiana wyrazów w języku polskim zależna jest m.in. od ich rodzaju gramatycznego. Problem w tym, ze obce nazwy geograficzne mogą być dwurodzajowe. Ich rodzaj gramatyczny możemy zaś ustalić na podstawie zakończenia nazwy lub rzeczownika o znaczeniu szerszym, np. szwedzka nazwa Βstersund ma zakończenie typowe dla naszych rzeczowników męskich, ale przypisuje się jej też rodzaj nijaki, gdyż jest to miasto Βstersund. W pierwszym wypadku nazwę należy odmieniać analogicznie jak Białogard, Dortmund, w drugim pozostanie nieodmienna, bo nie mamy wzorca odmiany dla nazw rodzaju nijakiego o takim zakończeniu. Oprócz tego konstrukcje typu do Βstersund można interpretować jako skrócenie wyrażenia do (miasta) Ostersund, w którym odmieniany byłby pierwszy wyraz.
Wiedząc o tym, możemy się zastanawiać, jakiego rodzaju są Lund i Linköping. Należy – moim zdaniem – uznać, że podstawowy jest rodzaj wynikający z pisanej formy nazwy. Są to w takim razie nazwy rodzaju męskiego, odmieniane wg wzoru: do Lundu, w Lundzie, do Linköpingu, za Linköpingiem. Trzeba pamiętać, że w odpowiednich konstrukcjach musimy takie nazwy konsekwentnie łączyć z innymi wyrazami, np. „Piękny Linköping powstał w XII w.”, ale „Piękne Linköping powstało w XII w.”.