Niedawno byłem świadkiem dyskusji wśród językoznawców polonistów na ten właśnie temat. Zdania były podzielone: jedni uznali, że forma dwoje ludzi implikuje różnopłciowość, inni – że tylko jej nie wyklucza. Różnica może być skorelowana z tym, jak odbieramy formę dwóch ludzi: dla jednych może ona dopuszczać różnopłciowość, inni uznają, że sugeruje męskość referentów.
Aby uporządkować dyskusję, warto zdecydować, czy używamy tych fraz w referencji określonej, czy nieokreślonej. Gdy mowa o konkretnych osobach, nie powiemy dwóch ludzi z myślą o mężczyźnie i kobiecie ani o dwóch kobietach. Możemy tak jednak powiedzieć w referencji ogólnej. np. „Gdzie jest dwóch ludzi, tam są dwa zdania”.