Mówi Pan o dyftongach, czyli dwugłoskach. Tak nazywa się dźwięki mowy percypowane jako połączenia dwóch samogłosek, ale tworzące ośrodek jednej sylaby. Jeśli w ich artykulacji dochodzi do zwężenia kanału głosowego, dyftong nazywamy zstępującym (np. [ej] w ang. say), a jeśli dochodzi do rozszerzenia kanału głosowego, dyftong nazywamy wstępującym (np. [ṷa] we franc. nazwisku Poirot). Jeśli chodzi o boazerię, to słowniki poprawnościowe każą wymawiać [boazerja], nie [błazeria] ani [buazerja]. W szybkiej wymowie może jednak dochodzić do redukcji samogłoski [o], co w skrajnym wypadku – i już poza normą fonetyczną – prowadzi do powstania dyftongu [ṷa].