Ten problem gramatyczny ma co najmniej dwie przyczyny: (1) Zasady rządzące doborem końcówki mianownika liczby mnogiej rzeczowników rodzaju męskiego są dość skomplikowane, oparte na wielu kryteriach, z czego wynikają liczne nieregularności, por. np. prezydenci, nie prezydentowie, ale generałowie, nie generały (ostatnia forma mogłaby być użyta jako deprecjatywna). (2) Trudno ustalić, czy wyrazy oznaczające istoty mitologiczne powinny się odmieniać jak rzeczowniki męskoosobowe (ci faunowie, sylenowie albo syleni), czy jak nieosobowe (te fauny, syleny).
I choć forma faunowie pojawia się nawet w tekstach literackich, w praktyce językowej przeważa wyraźnie mianownik o postaci fauny. Słowniki językowe wskazują na nią jako odpowiedniejszą, podobnie mamy też centaury i (te) satyry, obok (ci) satyrowie.
Mianownik od sylen również jest chwiejny, przeważa końcówka -owie, tylko taką podają słowniki, ale często spotyka się też -i (tak w wielu encyklopediach) oraz -y, w związku z czym mamy trzy formy: sylenowie, syleni, syleny.
Jak widać, sprawa skomplikowała się jeszcze bardziej, niż to mogło wynikać z pytania. Obserwacja wyrazów nazywających postaci mitologiczne prowadzi do wniosku, że za podstawowe najlepiej uznawać formy nieosobowe, np. fauny, syleny, centaury, satyry.