Fiksum dyrdum wygląda mi na żartobliwy latynizm, czyli wyraz niby-łaciński, utworzony w połowie od słów takich, jak fiksacja 'rodzaj lekkiego obłędu', fiksować, fiksat czy fiks (wszystkie od łacińskiego fixus, imiesłowu przeszłego czasownika figere 'przymocować'), w połowie zaś od potocznego, najpierw gwarowego dyrdać 'iść szybko lub biec drobnymi krokami' (od prasłowiańskiego czasownika mającego źródło dźwiękonaśladowcze). Podwójne -um, łatwo rozpoznawalne jako łacińska końcówka, zbliża fiksum dyrdum do łacińskich terminów medycznych, co pogłębia żartobliwy wydźwięk tej nazwy.
Dyrdymały chyba nie są spokrewnione z dyrdaniem, A. Bańkowski w swoim słowniku etymologicznym sugeruje (może za słownikiem Doroszewskiego), że pochodzą od francuskiego dire du mal 'powiedzieć źle (o kimś)' i pierwotnie oznaczały złośliwą plotkę. Warto zwrócić uwagę, że słowo to występuje zwykle w liczbie mnogiej, podobnie jak głupoty, brednie, banialuki, przestarzałe duby smalone i wulgarne pierdoły (dwa ostatnie zwroty chyba tylko w lm). Ta preferencja dla liczby mnogiej zdaje się potwierdzać, że na jedną mądrą myśl przypada wiele głupich. Zresztą, jak pokazują słowniki, mądrość jest jedna, bez liczby mnogiej, a mądrości to różne praktyczne wiadomości, niekoniecznie prawdziwe, por. ironiczny zwrot wszystkie mądrości pozjadać.