W odpowiednich regułach WSO PWN, mianowicie [69] (18.12.1) i [130] (20.31), mówi się ogólnie o „imionach własnych”, co przy szerokiej interpretacji słowa imię dałoby się rozciągnąć na wszelkie nazwy własne. Z pewnością taka interpretacja byłaby jednak niezgodna z intencją kodyfikatorów. Po pierwsze, nie potwierdzają jej przykłady, którymi zilustrowano ww. zasady, po drugie, np. przymiotniki od nazw miejscowych nie są pisane dwojako, nawet gdy w danym kontekście możemy je odnieść do zbioru osób i przypisać im raz znaczenie dzierżawcze, a raz jakościowe, por. polskie miasta (należące do Polski) i polska gościnność (charakterystyczna dla Polaków). Myślę więc, że Floydowski utwór to jest pewnego rodzaju nadużycie albo inaczej – naciągniecie istniejącej reguły, rozciągnięcie jej poza obszar jej obowiązywania. Nie znaczy to, bym taką pisownię kategorycznie odrzucał, myślę tylko, że jeśli np. autor książki się na nią zdecyduje, to powinien to uzasadnić, np. wygodą wysłowienia.