Jak udało mi się ustalić, nazwisko znanego malarza duńskiego (zmarłego w 1916 roku), autora portretów, pejzaży i wiernych jak na fotografii wnętrz oraz postaci malowanych w stonowanych, ciemnych kolorach z wykorzystaniem gry światła (wzorował się na XVII-wiecznym mistrzu, Holendrze Janie Vermeerze) wymawia się w oryginale oksytonicznie [xamersxoj], czyli z jotą. To sprawia, że choć w piśmie mamy w zakończeniu -i (Hammershøi), można śmiało odmieniać Hammershøia, Hammershøiowi, Hammershøiem, Hammershøiu. Taki właśnie zapis nietrudno napotkać w tekstach internetowych, np. Bardzo ucieszyłam się, że The Royal Academy of Arts zorganizowało niewielką, ale wywołującą burzę w moim sercu, wystawę obrazów Vilhelma Hammershøia zatytułowaną „The Poetry of Silence”; W nagłówku strony wykorzystano obraz Vilhelma Hammershøia „Pokój w domu artysty w Strandgade”, z żoną artysty, znajdujący się w wolnym dostępie, w domenie publicznej”. Niekiedy widuje się odmianę przymiotnikową omawianego nazwiska (-iego, -iemu), np. „Nad drzwiami wisi wyblakła reprodukcja Vilhelma Hammershøiego „Sonnige Stube”, z 1901 roku”. Teoretycznie mogłaby ona wchodzić w grę, pod warunkiem że nazwisko Hammershøi artykułowałoby się z wyraźnym wygłosowym, krótkim -i jako [xamersxoi], z przyciskiem na [sxo]. Ale tak nie jest… Unieruchamiania fleksyjnego (Vilhelma Hammershøi, z Vilhelmem Hammershøi) nie polecam.