Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. E. Polańskiego (Warszawa 2016, s. 835) oraz Słownik nazw własnych PWN J. Grzeni (Warszawa 1998, s. 287) rzeczywiście podają wyłącznie formę II przypadka o zakończeniu -ui (Papui). I bywa ona właściwie powszechna w użyciu. Okazuje się jednak, że ta o zakończeniu -uy jest możliwa. Natrafiamy na nią w Słowniku gramatycznym języka polskiego on-line pod redakcją Zygmunta Saloniego, Włodzimierza Gruszczyńskiego, Marcina Wilińskiego, Roberta Wołosza i Danuty Skowrońskiej. Przy haśle czytamy: Papua-Nowa Gwinea, D. Papui-Nowej Gwinei // Papuy-Nowej Gwinei. Ciekawe, że w wypadku nazwy Genua (ta również kończy się na -ua) dopełniacz brzmi wyłącznie Genui (wszyscy leksykografowie są co do tego zgodni), chociaż apelatyw genua (‘trójkątny żagiel przedni w omasztowaniu jachtów’) może przyjmować oboczne postacie genui // genuy (patrz: Wielki słownik ortograficzny PWN, op. cit., s. 431). Niewątpliwie formy z -ui są łatwiejsze w artykulacji i z pewnością z tego powodu wypierają wariant deklinacyjny z -uy.