Rzeczownik – traktowany jako nazwa pospolita (rzeczpospolita) i jako nazwa własna (Rzeczpospolita) – może być odmieniany na dwa sposoby: z tzw. fleksją wewnętrzną lub bez niej. Ten drugi sposób polega na tym, że odmianie podlega tylko ostatni człon, czyli przymiotnik pospolita, a element rzecz nie ulega zmianie. Nas interesuje jednak odmiana z fleksją wewnętrzną, czyli taka, w której deklinujemy także pierwszy element wyrazu (rzecz). Całość wówczas traktujemy jak połączenie dwóch słów: rzeczownika rzecz i przymiotnika pospolita. Nie jest więc możliwa forma (!) rzeczypospolita, tak jak nie jest możliwe wyrażenie (to jest) piękna rzeczy – forma rzeczy nigdy nie będzie mianownikiem liczby pojedynczej. Jedyna poprawna postać mianownika to rzeczpospolita. W wołaczu natomiast możliwe są dwie formy – ta z fleksją wewnętrzną: rzeczypospolito i ta bez odmiany wewnętrznej: rzeczpospolito.