Szanowna Pani,
mecyje to wyraz mający swoje źródło w języku hebrajskim (hebr. mezijah ‘osobliwość, rzecz znaleziona’). Do polszczyzny przyszedł zaś z języka jidysz (jid. meccije ‘okazja, gratka’). Używany bywa dziś zazwyczaj w liczbie mnogiej (mecyje) i najczęściej w takiej właśnie formie pojawia się w słownikach. To wyraz potoczny, który oznacza coś doskonałego, nadzwyczajnego, niespotykanego. We współczesnej polszczyźnie rzeczywiście występuje przede wszystkim w związku frazeologicznym wielkie (mi) mecyje ‘wielkie (mi) rzeczy’ („Ludzie umierali, umierają i umierać będą. Też mi wielkie mecyje!”). Wielki słownik frazeologiczny PWN z przysłowiami określa wspomniany frazeologizm jako zwrot mający często ironiczne zabarwienie, oznaczający lekceważenie czegoś. Nie jest to natomiast jedyny kontekst użycia wyrazu mecyje. Może on funkcjonować (i funkcjonuje) również poza wspomnianym frazeologizmem: „Trzeba tylko pamiętać, że jesteśmy w NATO i to jest wielka rzecz, ale to nie są jakieś mecyje”. Wyraz ten jest obecny w naszym języku także jako regionalizm – zarówno w liczbie pojedynczej, jak i mnogiej: gwar. mecyja ‘bogactwo, majątek’ („Wielkiej mecyji nie zbijecie, jak mi statek zabierzecie”) oraz gwar. mecyje ‘specjał, frykas, przysmak, pańska rzecz’. Warto zwrócić uwagę na to, że w dzisiejszej polszczyźnie mecyje pojawiają się niemal zawsze w połączeniu z przymiotnikiem: jakieś/wielkie/podobne/takie mecyje. Nic nie stoi oczywiście na przeszkodzie, by używać tego rzeczownika jako wyrazu niezależnego od innych, gdyż jest on semantycznie (znaczeniowo) samodzielny. Można jednak zauważyć, że wyraz mecyje przybiera powoli charakter przestarzały i wśród współczesnych użytkowników języka ogólnego pojawia się już tylko w formie liczby mnogiej, najczęściej jako składnik związku frazeologicznego wielkie (mi) mecyje. W formie liczby pojedynczej jest dziś obecny już tylko w terytorialnych odmianach polszczyzny.