Większość z wymienionych przez Pana źródeł mówi o żeńskości tych duchów, a skoro tak, to dopełniacz powinien mieć formę idis, dis, a nie idisów, disów. Być może zadziałała tu hiperonimia: duchy, demony. Do zwyczaju językowego też trudno się odwołać, bo słowo jest rzadkie. Może tylko warto wspomnieć, że końcówka -ów w rzeczownikach rodzaju żeńskiego jakkolwiek nietypowa, czasem się zdarza, np. nudów, koksów, okowów.
Różnica w definiowaniu idis (!) w słowniku J. Tokarskiego i SWO pod red. E. Sobol nie miała wpływu na fleksję, bowiem końcówka -ów pojawiła się już przy pierwszym zanotowaniu tego słowa w słownikach ortograficznych. W SWO pod redakcją J. Tokarskiego czytamy: „pierwotnie – demony życia i płodności, później – demony śmierci, zniszczenia i wojny, demony przeznaczenia i duchy opiekuńcze człowieka”. W SWO pod red. E. Sobol pojawiły się natomiast dwie definicje z podziałem ze względu na funkcję.