Współcześnie imion obcych pisanych alfabetem łacińskim używamy wyłącznie w postaci oryginalnej. Można je polszczyć, jak to robi np. Janusz Korwin-Mikke, pisząc np. o prezydencie Jerzym Bushu, ale nie polecam tego, bo jest to zabieg nacechowany stylistycznie. Co gorsza, trudno przewidzieć, jak go czytelnicy odbiorą (czasem jest to rodzaj stylizacji lekko archaizującej, niekiedy może wyrażać ironię, a zawsze zwraca uwagę, przez co może dezorientować czytelników). Są też problemy językowe, bo takie formy łatwo mogą stać się nieco groteskowe (jak np. spolszczyć drugie imię Jerzego Walkera Busha?).
Konkluzja: współcześnie odstępujemy od polszczenia imion występujących z nazwiskami (tzn. odnoszących się do konkretnych osób), w polskiej formie używamy tylko tych, które mają ustaloną polską formę, np. Marcin Luter (ale Martin Luther King), Karol Marks (ale Karl Popper).
Dodatkowe wyjaśnienia znaleźć można w archiwum poradni i w Wielkim słowniku ortograficznym.