W poezji tak wiele rzeczy uchodzi, że nawet zupełnie niekompetentny językowo autor może czasem napisać udany wiersz. Radość oczu jako taka w ogóle nie jest błędem, lecz metaforą, można się co najwyżej zastanawiać, czy trafnie użytą. Pewnie jestem nadmiernie przywiązany do szczegółów, ale dla mnie wystarczającym powodem, aby traktować zacytowany fragment nieufnie, jest brak przecinka przed wylewając żale. Gdyby autor w ogóle pominął interpunkcję, to można by uznać, że taki był jego twórczy zamysł, ale jeśli dwa przecinki postawił, a o trzecim zapomniał (?), to zadajemy sobie pytanie: dlaczego?