W nawiązaniu do Pańskiej odpowiedzi dotyczącej kebabu chciałbym zasugerować, że chodzi prawdopodobnie o pisownię turecką tego słowa. W mianowniku jest to właśnie kebap. W odmianie przez przypadki przed przyrostkami rozpoczynającymi się od samogłosek a, ı, u końcowe spółgłoski rzeczownika p, ç, t, k przechodzą w b, c, d, ğ, stąd kebap → kebabı.
Ponieważ moja wiedza o języku tureckim jest niewielka, proszę to jeszcze zweryfikować. Mam nadzieję, że właściwie wyświetlają się powyżej znaki charakterystyczne dla tureckiego (i bez kropki oraz g ze znakiem brewis).
Pozdrawiam serdecznie

Ja też turkologiem nie jestem, więc poddaję Pana dopisek ocenie czytelników poradni. Niepełna weryfikacja, jaką mogłem wykonać przy pomocy encyklopedii i słowników, przemawia na korzyść Pana opinii.

Szanowni Państwo,
w skrócie od turkologa: słowo kebab jest pochodzenia arabskiego i potrawę o takiej nazwie spotykamy w krajach europejskich. W Polsce jest nieco inaczej – wygląda na to, że potrawę tę rozpowszechnili u nas Turcy lub osoby tak czy owak z Turcją związane. W języku tureckim bowiem słowo to jest (nie tylko w mianowniku, jak wyżej wspomniano) wymawiane i zapisywane z ubezdźwięcznionym wygłosem, czyli jako kebap (rzadko jako kebab). Dźwięczność powraca, gdy ostatnia spółgłoska znajdzie się w pozycji interwokalnej – dotyczy to nie tylko odmiany przez przypadki i nie tylko sąsiedztwa trzech wymienionych wyżej samogłosek.
Z serdecznymi pozdrowieniami