Kierpec (ze słowackiego krpec, najczęściej w liczbie mnogiej kierpce) do języka ogólnego przeszedł z gwary podhalańskiej, podobnie jak baca, oscypek (oszczypek) czy żętyca. Jeszcze Słownik języka polskiego J. Karłowicza (t. II, Warszawa 1902) notuje ten leksem jako gwarowy. Podaje kilka możliwych realizacji: kierpiec, kyrpiec, kyrpeć, kirpiec, kierpiec, kierpieć, krypeć. Mianownik l. poj. został – sądząc po źródłach w Słowniku gwar polskich Karłowicza (t. II, Kraków 1901, tu jako kierpeć) – w większości wyabstrahowany z l. mn., bo w takiej formie wyraz ten najczęście występuje w gwarach. W kartotece Słownika gwar polskich PAN w Krakowie przeważają kyrpce, kierpce, kiyrpce, rzadko krypce i krypcie (u wszystkich górali, nie tylko podhalańskich). Taki obraz daje nam przede wszystkim Atlas językowy polskiego Podkarpacia M. Małeckiego i K. Nitscha, wydany w roku 1934. Ten stan rzeczy potwierdzają inne źródła dialektologiczne. Jeżeli w źródłach pojawia się mianownik l. poj., to jest to kierpiec, kiyrpiec, kyrpiec, rzadko kiyrpec, kyrpec. Formy kierpeć, kyrpeć pojawiają się sporadycznie, raz w źródle z Wielkopolski, gdy mowa o obuwiu góralskim (l. mn. kierpce), raz w pieśni z okolic Rabki (kyrpeć, ale dopełniaczem l. poj. krypca). Poza tym rzadko krypeć, w piosence o góralach z okolic Olkusza i Zawiercia w Małopolsce.
Dlaczego w Słowniku ilustrowanym języka polskiego M. Arcta (bo chyba o ten słownik chodzi w pytaniu) znalazł się kierpeć? Przyczyny należy szukać w charakterze słownika. Otóż Arct podaje obok siebie warianty fonetyczne, słowotwórcze, fleksyjne, leksykalne, pisowniane wyrazu hasłowego. Kierpeć mógł pojawić się w źródłach etnograficznych lub literackich, którymi autor dysponował. Pamiętać też należy o czasie powstania słownika, pierwsze wydanie to rok 1916.
Na pojawieniu się interesującego nas leksemu w Małym słowniku języka polskiego pod redakcją S. Skorupki, H. Auderskiej, Z. Łempickiej, wydanym po raz pierwszy w 1968 r., zadecydował prawdopodobnie przypadek, kompetencja językowa autora hasła, trudno przesądzać. Został on bowiem opracowany na podstawie jedenastotomowego Słownika języka polskiego PAN pod redakcją Doroszewskiego, a w tym słowniku mamy tylko kierpec. Zauważyć jednak należy, że w wydaniu Małego słownika z roku 1993 (dziesiątym, opracowanym przez Redakcję Słowników Języka Polskiego PWN) jest już tylko kierpec. O tym, że w innych słownikach mamy tylko kierpec, zadecydowała i krytyczna analiza źródeł (notabene w nich przede wszystkim l. mn. kierpce), i utrwalenie się jednej formy w języku ogólnym. Ciekawe, że nie jest to forma najczęstsza w gwarach, czyli kierpiec.