Partykuła li ‘czy’ (oraz ‘jeżeli’) jest dziedzictwem prasłowiańskim, występuje w wielu językach słowiańskich, nie tylko w rosyjskim, poświadczona jest w polszczyźnie od XIV w. Podejrzenie, że jest to rusycyzm, stało się przyczyną jej zaniku. Dawniej dołączana była do różnych wyrazów, a nie tylko do czasowników, i umieszczana zawsze po nich, por. „Oczy smutne podnoszę na wszystkie strony, upatrując, ktoli się mnie użałuje” (Jan Kochanowski); „Własnali cię wola na ziemię sprowadza, obcali więzi ciebie na padole władza” (Adam Mickiewicz); „Znaszli ten kraj, gdzie cytryna dojrzewa” (Adam Mickiewicz); „Przystąp, ktokolwiek jesteś wróg li czy przyjaciel” (Zygmunt Krasiński). Dobrze zachowało się -li w takich oto słowach: czyli, albo (z dawnego a-li-bo), jeśli (z dawnego jest li).
Łączę pozdrowienia
— Krystyna Długosz-Kurczabowa, Uniwersytet Warszawski
PS. A znaszli i kochaszli trzeba pisać razem. Taka jest współczesna norma ortograficzna, dotycząca – jak widać – bardzo niewspółczesnego wyrazu.