Łóżko powstało jako zdrobnienie od słowa łoże. Dziś odbierane jest jako wyraz neutralny, niezdrobniały, co prowokuje do poszukiwania formy zgrubiałej. W zasadzie taką formą powinno być właśnie łoże, por. parę książka – księga, gdzie stosunki są analogiczne: książka powstała w wyniku zdrobnienia księgi, a dziś księga jest odbierana jako zgrubienie książki.
Nie potrafię słowa łóho traktować inaczej niż w konwencji gry językowej. Formalnie jest z nim wszystko w porządku, ó przejęte z łóżka, h alternujące z ż, por. druh – drużka (nie mylić ze słowem dróżka!). Teoretycznie mogłoby być i łoho, por. nóżka – noga. Zestawiamy tu alternujące głoski bez oglądania się na procesy historyczne, które były warunkiem takich alternacji, a więc po prostu dla zabawy. Jeżeli jednak efekt ludyczny ma być jedynym kryterium, to czemu nie łucho, które kojarzyłoby się z uchem i pasowało jak ulał do poduchy?