Prawdopodobnie słowo łycha powstało w języku mówionym, gdzie nie słychać różnicy między zakończeniem -żka i -szka. Skoro więc myszka i mycha – myślano – to pewnie i łycha. Nawiasem mówiąc, alternacja ż:h jest rzadka w polszczyźnie. W nowszych słownikach nawet słowo wataha w celowniku i miejscowniku pisane jest obocznie: wataże albo watasze.