mlon

mlon
7.03.2014
7.03.2014
Szanowna Poradnio,
proszę o wyjaśnienie dokładnego znaczenia i etymologii pejoratywnego określenia mlon (lub mlun). Dość często można się z nim spotkać we wschodniej Polsce.
Doroszewski, powołując się na Lindego, podaje, że mlon to „drążek przy żarnach do obracania kamienia”. Słowo to pochodzi zapewne od czasownika mleć.
Nie wiem, kiedy doszło do pejoratywizacji mlona. Słowniki internetowe, które notują to słowo, podają, że w gwarze białostockiej nazywa się tak osobę nielubianą w towarzystwie, ale przyczyny, dla których ludzie nie lubią mlona, określają różnie.
Mirosław Bańko, Uniwersytet Warszawski
  1. 7.03.2014
    Mlon to słowo staropolskie i gwarowe, które – jak to często teraz bywa – nie zaniknęło wraz z zaprzestaniem mielenia na żarnach, ale trwa w języku przynajmniej części użytkowników polszczyzny jako ekspresywne określenie człowieka.
    Może mieć co najmniej trzy znaczenia, które można by opisać jako trzy etapy życia wyrazu:
    1) metafora oparta na podobieństwie cechy fizycznej – taki długi i cienki jak kij do obracania kamienia w żarnach – to mlon ‘człowiek cienki’ (tj. chudy, szczupły), notowany w Targoniach Wielkich (pow. białostocki, gm. Zawady – I. Szczepankowska, Nomina attributiva w gwarze łomżyńskiej, s. 37);
    2) metafora zbudowana na innej cesze – nieruchomy, nieruchawy, jak kij, kołek, drąg – często nazywa się tak osoby nieporadne w tańcu, nieumiejętnie pracujące, „nieobrotne’’, oskarżane też o lenistwo (Białostocczyzna, Suwalskie) i ogólnie nie umiejące „nic porządnego zrobić: Ta dziewcyna nie zdatna do zeniacki, to mlon’’ (Filipów, pow. suwalski – Gwary Mazowsza, Podlasia i Suwalszczyzny I: Filipów, red. B. Falińska, s. 262);
    3) współczesne rozszerzenie i rozmycie znaczenia – w języku młodzieżowym, miejskim i na forach internetowych ty mlonie, ten mlun itp. stały się nośnikami negatywnej ekspresji. Pozwolę sobie na niecytowanie szerszych kontekstów i epitetów dołączanych do omawianego wyrazu.
    Jak wyjaśnić występowanie o i u w tym samym wyrazie? Na części Mazowsza i Podlasia wyraz mlon ‘kij przy żarnach’ wymawia się też jako mlun (np. S. Dobosiewicz, Gwara Makowa Mazowieckiego i okolic, s. 232). Wymowa przez u (mlun) mogła powstać jako skutek oddziaływania spółgłoski nosowej n na głoskę o. Mogło się jednak zdarzyć i tak, że swą popularność zawdzięcza forma mlun analogii z innymi ekspresywnymi nazwami osób, w których występuje typowo podlaski przyrostek -un. Tworzy on nazwy nosicieli cech (krzykun ‘krzykacz’, wrzaskun ‘człowiek wrzaskliwy’, łgun ‘łgarz’ – A. Kowalska, Studia nad dialektem mazowieckim, s. 390–392), a ponadto występuje w tej samej funkcji we wschodniosłowiańskich gwarach Podlasia, więc może być używany przez ogół mieszkańców tego wielokulturowego regionu.
    Artur Czesak, Uniwersytet Jagielloński
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego