Jeśli mąż ma nazwisko Tylewicz, to Pani jest Tylewiczowa. Do dowodu osobistego takiej formy nazwiska urzędnicy nie wpiszą, ale wyjąwszy sytuacje urzędowe, może go Pani używać w kontaktach prywatnych i publicznych.
Nie powiedziałbym, że nazwiska żon na -owa są archaizmem. Wprawdzie już jakieś dwadzieścia lat temu pewna Pani, gdy odniosłem do niej formę Stemposzowa, poprawiła mnie, mówiąc z godnością, że na nazwisko ma Stemposz, ale z drugiej strony także dziś są kobiety, które używają nazwisk odmężowskich. W środowisku językoznawców polonistów mógłbym wymienić całkiem sporo przykładów, nie wiem tylko, czy reprezentatywnych, możliwe bowiem, że poloniści – czy raczej polonistki – świadomie podtrzymują ten zwyczaj, gdzie indziej już mniej popularny. Swoją drogą jest to godny uwagi przykład wierności wobec tradycji, jeśli kobiety własnym nazwiskiem demonstrują, że są po stronie dawnych obyczajów. A może po prostu nazwiska na -owa wydają się im ładniejsze?
Polecam artykuł Aldony Skudrzyk (tj. Skudrzykowej) pt. Nazwiska żeńskie z przyrostkiem -owa, dostępny na stronie poradni językowej Uniwersytetu Śląskiego (pierwodruk w Języku Polskim LXXVI, 1996, z. 1, s. 17–23).