Nazwiska obce zakończone na -o można bez problemu odmieniać, o czym od dawna piszą słowniki, np. powszechnie dostępny Wielki słownik ortograficzny PWN. Jeśli zaś o zwyczaj chodzi, łatwo sprawdzić, że odmieniamy np. nazwiska Boccaccio, Tasso, Canaletto. A że są to nazwiska od setek lat obecne w języku polskim, trudno uznać tę odmianą za „egzotyczną” i rażącą.
W dodatku nieodmienność nazwiska sygnalizuje, że odnosi się ono do kobiety (nie dotyczy to nazwisk zakończonych na -a, które odmieniamy praktycznie zawsze). W kontekstach piłkarskich pewnie nie ma ryzyka nieporozumienia, ale w lekkoatletycznych na przykład już może być inaczej. Zresztą uzus w zakresie odmiany ograniczony do pewnej grupy zawodowej byłby kuriozalny.
Nieodmienność jest wyjątkiem we fleksyjnym języku polskim, dopuszcza się ją w razie, gdy nazwy sprawiają znaczną trudność gramatyczną. Takich trudności w podanym wypadku nie mamy. Problem z niektórymi nazwiskami obcymi można niekiedy rozwiązać, używając jakiegoś wyrazu odmienianego (najczęściej tytułu lub imienia), np. o Antoniu Cassano. Przykład użycia nazwiska Capello można znaleźć w archiwum poradni.