Nie wiem, o jakiej tendencji mowa. W prasie – zakładam bowiem, że zdania pochodzą z artykułów gazetowych z sekcji sportowej – obowiązywała i obowiązuje nadal tendencja do posługiwania się przecinkiem tylko tam, gdzie jest on wymagany (obligatoryjny), a pomijania go w użyciach fakultatywnych. W przytoczonych zdaniach przecinki nie są ani obligatoryjne, ani fakultatywne – są po prostu błędnie użyte i zbędne.
Przecinek w zdaniu pojedynczym stawiamy zasadniczo między połączonymi bezspójnikowo jednorodnymi częściami zdania: podmiotami, dopełnieniami, przydawkami i okolicznikami. Ponadto stawiamy go przed członami powtarzanymi i wtrącanymi (dopowiadanymi). W zasadzie w przytoczonych w pytaniu zdaniach nie mamy z takimi sytuacjami do czynienia.
W pierwszym zdaniu – mówiąc w pewnym uproszczeniu – przecinek oddziela okolicznik od orzeczenia. W zdaniu drugim oddziela podmiot od orzeczenia. Jeśli przyjmiemy, że fragment odtańczony na koniec, występujący w środku wypowiedzenia, stanowi element wtrącony, to wówczas ujmuje się go w przecinki z obu stron. Przecinek konieczny jest więc także po rzeczowniku taniec. Skoro jednak autor zdania nie postawił go, nie traktował wyrażenia jako wtrącenia. W zdaniu trzecim wyrazu jako, który wiąże ze słowem nadrzędnym rzeczowniki uwydatniające szczególny charakter kogoś lub czegoś, nie oddzielamy przecinkiem od innych części zdania (chyba że mamy do czynienia z członem wtrąconym w środku wypowiedzenia). W zdaniu czwartym przecinek rozdzielił podmiot od orzeczenia.