Różne rzeczy można robić z nudów, najczęściej – jak pokazuje Narodowy Korpus Języka Polskiego – ziewać, a zaraz potem umrzeć. Regularny rzeczownik od nuda powinien brzmieć nud, ale Polacy wolą formę nieregularną, w dodatku używają jej niemal wyłącznie po przyimku w wyrażeniu z nudów, funkcjonującym jako okolicznik przyczyny. W NKJP na kilkaset wystąpień tego wyrażenia jest tylko kilka przykładów nudów „autonomicznych”, obywających się bez przyimka, z których jeden przytaczam za książką Polska jesień Jana Józefa Szczepańskiego: „Jestem w tzw. «baterii nadwyżek» i czeka mnie pewnie kilka tygodni koszarowych nudów”.
Jak Pani widzi, ze swoim zdaniem „W pracy nie ma nudów” znalazłby się Pan w prawdziwie elitarnym gronie autorów, którzy używają nudów bez przyimka z. Jest to miejsce tyleż wyróżniające, co odpowiedzialne, eksponowane, ale i niebezpieczne. Za pomocą nudów ściągnie Pan na siebie uwagę, a jeśli nie będzie Pana bronić licencja poetycka (jak J. J. Szczepańskiego), niejeden czytelnik może uznać, że popełnił Pan błąd. Jeśli nie o to Panu chodzi, niech Pan napisze: „W pracy nie ma nudy” albo po prostu: „W pracy się nie nudzimy”.