Przypadkowo zorientowałem się, że moja odpowiedź do Poradni Językowej PWN w związku z paradygmatem słowa numen wywołała burzliwą dyskusję wśród internautów, którzy szukają argumentów za żeńskością rzeczownika numen, tłumacząc to tym, że jest to rodzaj mocy, którą może ktoś posiadać. Casus opisany przeze mnie dotyczy wyrażenia numen w takim znaczeniu, jakie notuje SWO. Możliwe jednak, że istnieją inne, nieznane słownikom znaczenia tego ciągu, np. właśnie ‘mocy’, przejęte z angielskiego, a nie łaciny. Z formalnego punktu widzenia odmiana żeńska wyrażenia numen byłaby jakimś dziwnym wyjątkiem. Nie ma w języku polskim rzeczowników żeńskich z końcówką zerową w mianowniku, których temat kończyłby się na n. Rzeczowniki tego typu są bowiem przeważnie miękkotematowe, a w nielicznych wyjątkach z reguły zakończenie tematu zmiękczane jest w przypadkach zależnych (por. konew – konw’-i), dla historyka języka nie będzie wyjątkiem nawet wyrażenie moc, w prasłowiańskim zakończone miękkim jerem (por. ros. moč’). Te formalne ograniczenia nie muszą ostatecznie wpływać na rodzaj rzeczownika numen w takim znaczeniu, w jakim chcą go widzieć internauci. Niemniej jednak konsekwencją uznania jego żeńskości będzie rezygnacja z formalnej odmiany słowa, które jak whisky będzie odmieniało się czysto funkcjonalnie: będzie miało we wszystkich przypadkach i liczbach postać numen.