odmiana imion japońskich
Pozdrawiam
2.07.2008
2.07.2008
Witam serdecznie! Chciałabym dowiedzieć się, jak to jest z odmianą imion japońskich. Wiem, że odmienia się je europejsko i mówi się: o Akirze, dla Shina czy z Kenjim. Natknęłam się jednak ostatnio na formę Daisukego (dopełniacz od Daisuke) i forma ta wydaje mi się niepoprawna, tak samo jak każda inna odmiana. Podobnie sprawa ma się z imionami jak Kaoru albo Ichiro. Czy japońskie imiona (i nazwiska) zakończone na -e, -u oraz -o są nieodmienne, czy jednak odmieniać się je powinno?Pozdrawiam
Imiona obce, również japońskie, odmieniamy w polszczyźnie tak jak imiona europejskie, co oznacza, że odmieniać je powinniśmy, chyba że należą do wyjątków.
Wyjątek zaś stanowią jedynie imiona, dla których nie mamy odpowiednich wzorców odmiany, a są to przede wszystkim te, które kończą się na -u (np. Radu, Amadou). Poradniki językowe zalecają również nieodmienianie imion zakończonych na -e (np. Cesare, Jorge), jednak imiona takie często odmieniamy, co zrozumiałe, skoro łatwo włączyć je do przymiotnikowego wzorca odmiany. Z imionami zakończonymi na -o, które można praktycznie zawsze odmieniać, jest jeszcze jeden problem – czasem odstępujemy od odmiany ze względów praktycznych, np. imiona Roberto, Romano mają formy odmiany identyczne jak nasze Robert, Roman. W rezultacie z konstrukcji typu z Robertem Carlosem (brazylijski piłkarz), o Romanie Prodim (włoski polityk) nie możemy wyczytać, jaka jest podstawowa forma imion.
W przypadku imion nieeuropejskich dodatkowym problemem staje się też ich osobliwa forma, która w połączeniu z polskimi końcówkami daje konstrukcje typu o Ichirze, które wiele osób uzna za osobliwe i trudne do zaakceptowania.
Wnioski: 1) Imion zakończonych na -u nie odmieniamy. 2) Imiona japońskie, które kończą się na -o, odmieniać należałoby, ale ze świadomością ewentualnych komplikacji praktycznych. Zalecam w związku z tym przynajmniej jednokrotne użycie w tekście takich imion w mianowniku. 3) Imiona japońskie na -e mogą być odmieniane, choć w razie wątpliwości lepiej od tego odstąpić.
Wyjątek zaś stanowią jedynie imiona, dla których nie mamy odpowiednich wzorców odmiany, a są to przede wszystkim te, które kończą się na -u (np. Radu, Amadou). Poradniki językowe zalecają również nieodmienianie imion zakończonych na -e (np. Cesare, Jorge), jednak imiona takie często odmieniamy, co zrozumiałe, skoro łatwo włączyć je do przymiotnikowego wzorca odmiany. Z imionami zakończonymi na -o, które można praktycznie zawsze odmieniać, jest jeszcze jeden problem – czasem odstępujemy od odmiany ze względów praktycznych, np. imiona Roberto, Romano mają formy odmiany identyczne jak nasze Robert, Roman. W rezultacie z konstrukcji typu z Robertem Carlosem (brazylijski piłkarz), o Romanie Prodim (włoski polityk) nie możemy wyczytać, jaka jest podstawowa forma imion.
W przypadku imion nieeuropejskich dodatkowym problemem staje się też ich osobliwa forma, która w połączeniu z polskimi końcówkami daje konstrukcje typu o Ichirze, które wiele osób uzna za osobliwe i trudne do zaakceptowania.
Wnioski: 1) Imion zakończonych na -u nie odmieniamy. 2) Imiona japońskie, które kończą się na -o, odmieniać należałoby, ale ze świadomością ewentualnych komplikacji praktycznych. Zalecam w związku z tym przynajmniej jednokrotne użycie w tekście takich imion w mianowniku. 3) Imiona japońskie na -e mogą być odmieniane, choć w razie wątpliwości lepiej od tego odstąpić.
Jan Grzenia, Uniwersytet Śląski
