odmiana nazwiska Longchamps de Bérier
Jak odmieniać nazwisko poprzedzone godnością: ks. prof. Franciszek Longchamps de Bérier? Zazwyczaj spotykam je nieodmieniane albo odmieniane w części – pierwszej bądź drugiej, nigdy obu naraz (!). Autor wspomnień Ochrzczony na szablach powstańczych pisze o upraszczaniu (w szkole) jego nazwiska i niekiedy w książce tej uproszczonej fonetycznej wersji nazwiska używa. Ja aż tak radykalnych porad nie oczekuję :)
Pozdrawiam –
Anna K.
20.12.2012
20.12.2012
Szanowni Państwo!Jak odmieniać nazwisko poprzedzone godnością: ks. prof. Franciszek Longchamps de Bérier? Zazwyczaj spotykam je nieodmieniane albo odmieniane w części – pierwszej bądź drugiej, nigdy obu naraz (!). Autor wspomnień Ochrzczony na szablach powstańczych pisze o upraszczaniu (w szkole) jego nazwiska i niekiedy w książce tej uproszczonej fonetycznej wersji nazwiska używa. Ja aż tak radykalnych porad nie oczekuję :)
Pozdrawiam –
Anna K.
Gwoli ścisłości dodam, że autorem wspomnianej książki jest Bogusław Longchamps de Bérier (1808–1888). Niestety, nie mogłem sprawdzić, na czym to fonetyczne upraszczanie nazwiska polegało.
Nazwisko to z odmienionymi oboma członami znalazłem w Przeglądzie Uniwersyteckim wydawanym przez Uniwersytet Wrocławski. Jest tam – jak się okazuje – sala im. Romana Longchampsa de Bériera.
Mamy w tym wypadku następujące możliwości (nie dotyczą one tego nazwiska jako żeńskiego, które zawsze pozostanie nieodmienne):
1) Odmieniać oba składniki nazwiska, podałem już przykład naznaczony powagą akademicką. Gdybym sam tego nazwiska użył, wybrałbym tę możliwość właśnie.
2) Nie odmieniać nazwiska. Można to zaakceptować pod warunkiem, że wystąpi ono z jakimś odmienianym wyrazem, np. imieniem albo tytułem. Może więc być np. z ks. prof. Franciszkiem Longchamps de Bérier.
3) Odmieniać jeden z członów (tu trzeba się zdecydować, czy pierwszy, czy drugi). Sprawdziłem zwyczaj językowy, korzystając z tekstów będących w zasięgu Google’a, i ustaliłem, że obie formy tego rodzaju występują podobnie często.
Mamy tu więc możliwość wyboru, a kiedy już go dokonamy, powinniśmy w obrębie danego tekstu konsekwentnie stosować wybraną formę.
Nazwisko to z odmienionymi oboma członami znalazłem w Przeglądzie Uniwersyteckim wydawanym przez Uniwersytet Wrocławski. Jest tam – jak się okazuje – sala im. Romana Longchampsa de Bériera.
Mamy w tym wypadku następujące możliwości (nie dotyczą one tego nazwiska jako żeńskiego, które zawsze pozostanie nieodmienne):
1) Odmieniać oba składniki nazwiska, podałem już przykład naznaczony powagą akademicką. Gdybym sam tego nazwiska użył, wybrałbym tę możliwość właśnie.
2) Nie odmieniać nazwiska. Można to zaakceptować pod warunkiem, że wystąpi ono z jakimś odmienianym wyrazem, np. imieniem albo tytułem. Może więc być np. z ks. prof. Franciszkiem Longchamps de Bérier.
3) Odmieniać jeden z członów (tu trzeba się zdecydować, czy pierwszy, czy drugi). Sprawdziłem zwyczaj językowy, korzystając z tekstów będących w zasięgu Google’a, i ustaliłem, że obie formy tego rodzaju występują podobnie często.
Mamy tu więc możliwość wyboru, a kiedy już go dokonamy, powinniśmy w obrębie danego tekstu konsekwentnie stosować wybraną formę.
Jan Grzenia
