Wypadek, gdy od nazwy miejscowości tworzymy więcej niż jeden przymiotnik, nie jest niczym osobliwym, znane są formy zabrski – zabrzański, wadowski – wadowicki itp. Przyczyny występowania tych wariantów są różne, w przykładzie podanym przez Pana chodzi o przymiotnik używany lokalnie.
Przymiotniki takie bywają bardzo stare, mogły powstać, zanim jeszcze ukształtowała się właściwa nazwa miejscowości. Dobrym przykładem może być przymiotnik milanowski od Milanówek. Wprawdzie można by utworzyć formę milanówecki, która jest prawidłowa słowotwórczo, ale jej się nie używa. Rzecz w tym, że nazwa Milanówek ustaliła się dopiero pod koniec XIX wieku na podstawie pierwotnej formy Milanowo (lub może Milanów). Przymiotnik jednak pozostaje tradycyjny.
Przyrostek -in w formie Olbięcin wskazuje, że wcześniej musiała być nazwa osobowa Olbięta, od niej zaś powstał przymiotnik olbięcki. Jest on bez wątpienia bardzo stary. Współcześnie nie musimy o tym wiedzieć, a więc skoro istnieje nazwa Olbięcin, mamy prawo zgodnie z regułą utworzyć od niej przymiotnik olbięciński.
Problem w tym, że takich lokalnych zawiłości są tysiące. Jak ma w takim wypadku radzić sobie ktoś nie znający lokalnych zwyczajów? Powinien mieć prawo do użycia formy regularnej. Z tego wynika wniosek, że możemy używać dwóch przymiotników od nazwy tej miejscowości: olbięcki i olbięciński.
O podobnych problemach już nieraz pisaliśmy w naszej poradni, proszę przeszukać listę odpowiedzi [w kategorii „nazwy własne” – Red.].