Książę ma odmianę nieregularną: gdyby odmieniał się regularnie, mówilibyśmy książęcia (jak cielęcia), książęciu itp. Taka odmiana rzeczywiście obowiązywała jeszcze w XIX wieku. Do dziś temat fleksyjny mianownika liczby pojedynczej zachował się w liczbie mnogiej. Rozszerzany jest tu przyrostkiem -ęt-/-ąt, stąd książ-ęt-a, książ-ąt itd.
Osobliwość księcia polega jednak przede wszystkim na tym, że będąc rzeczownikiem męskim, ma on końcówki właściwe rzeczownikom nijakim. Do XVII wieku książę miał rodzaj nijaki, mówiło się np. to książę. Dzisiejsza odmiana tego wyrazu jest więc odzwierciedleniem jego dawnego rodzaju gramatycznego.