Na temat ducha języka polskiego trudno się wypowiadać, trzeba by mieć zdolności spirytysty. Domyślam się, że chodzi Panu o zgodność z tradycją językową, ale akurat w wypadku polszczyzny reklam ta okoliczność liczy się mało, mniej niż potrzeba zwrócenia uwagi adresata, choćby przy pomocy innowacji językowych.
Wyrażenia typu trzydzieści plus mają też pewien walor perswazyjny: sprawiają wrażenie, że osoby, do których się odnoszą, są młodsze niż w rzeczywistości. Najlepiej to widać w grupie pięćdziesiąt plus, która zazwyczaj jest ostatnia, a więc obejmuje także stulatków. Tym samym osoby, które urodziły się przed pierwszą wojną światową, mogą się czuć rówieśnikami tych, które na świat przyszły w latach 60. Z drugiej strony takie równanie w dół świadczy o tym, że o potrzeby sześćdziesięciolatków i osób starszych reklamodawcy nie zabiegają. Starość, która kiedyś była synonimem doświadczenia i życiowej mądrości, dziś sama przez się nie zapewnia szacunku. Społeczeństwa w krajach rozwiniętych stają sie jednak coraz starsze, więc nasz stosunek do starości, na razie przejawiający się we wstydliwym odejmowaniu lat, będzie się musiał zmienić.