Tradycyjny pogląd mówi, iż nazwy własne (onimy) nie mają znaczenia, jedynie wskazują na rzeczy, odnoszą do jakichś jednostek (np. wyrazy takie, jak Sienkiewicz, Poznań, Pekao wskazują konkretne jednostki – osobę, miejsce, firmę). Jeśliby uznać to stwierdzenie za prawdziwe, zaklęcia nie są onimami, tylko apelatywami, czyli wyrazami, wyrażeniami bądź frazami pospolitymi, które mają znaczenie i są wypowiadane w celu określonego ukształtowania rzeczywistości, por. np. abrakadabra (łac. ‘słowo, któremu w starożytności i w średniowieczu przypisywano magiczną moc, używane przy zaklęciach, umieszczane na amuletach’), apage, Satanas! (łac., ‘idź precz, szatanie!’) czy zgiń, przepadnij, maro nieczysta!

Zaklęcia – podobnie jak przekleństwa, życzenia i ślubowania – pełnią w języku funkcję magiczną (inaczej stanowiąca). Realizacja tej funkcji polegająca na tym, że za pomocą słów mówiący stara się kreować otaczającą go rzeczywistość, wpływać na jej kształt.