Interpunkcja pozdrawiam po raz n-ty
Chciałabym jeszcze raz odnieść się do kwestii kończenia listów. Wiem, że napisano już na ten temat sporo, jednak brakuje mi logicznego uzasadnienia przejęcia tylko w części (w nagłówku) ortografii angielskiej.
Pozostawienie zakończenia listu, np. „Pozdrawiam” bez żadnego znaku interpunkcyjnego wydaje mi się sprzeczne z naszą normą językową. „Pozdrawiam” to zdanie, czyż nie?
Jeśli potraktujemy podpis jako kropkę, to i tak zmierzymy się z kwestią pierwszej osoby w słowie „pozdrawiam” i trzeciej w podpisie.
W moim odczuciu sens miałoby zakończenie typu: „pozdrawia Janusz” ale „pozdrawiam, Janusz”.
Czy mogliby się Państwo do tego ustosunkować?
Rzeczywiście, sprawa przywołana w pytaniu była już omawiana wielokrotnie w Poradni PWN. Powtórzmy zatem po raz kolejny. O braku przecinka po każdej formule pożegnalnej listu nie decydują ani normy językowe (w szczególności składniowe), ani pisowniowe, lecz edytorskie, a konkretnie (typo)graficzne. Uznaje się, że przecinek jest w tej sytuacji zbędny, dlatego że niepełny wiersz po formule pożegnalnej oraz podpis nadawcy korespondencji w osobnym wierszu są o wiele mocniejszymi delimitatorami tekstu niż jakikolwiek znak przestankowy. Podobnie nie stawiamy kropki na końcu tytułu ani nagłówka, ponieważ elementy te są na tyle wyróżnione typograficznie od reszty tekstu, że jest to zbędne. Kropka byłaby tu delimitatorem nadmiarowym.
Pisaliśmy też, że jeśli formuła pożegnalna i podpis są zapisywane w ciągu – np. w korespondencji SMS-owej – można je rozdzielać interpunkcyjnie, brak bowiem wówczas delimitatorów typograficznych.
Szukanie analogii składniowo-interpunkcyjnych w omawianym tu przypadku mija się z celem. Nie wszystkie formuły pożegnalne są zdaniami w znaczeniu składniowym, por. wyrażenie Z poważaniem będące równoważnikiem zdania, Pzdr będące skrótem graficznym czy symboliczny zapis xxx w znaczeniu ‘całuję’.
