Umowną granicą czasową antyku (w odniesieniu do kultury europejskiej i starożytności klasycznej) jest upadek Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego w 476 r. Niekiedy początek tej epoki sytuuje się w bardzo odległej perspektywie czasowej, sięgającej pojawienia się pisma ok. 3000 lat p.n.e. W tak wyznaczonych ramach mieszczą się najważniejsze dla naszej kultury cywilizacje: starożytnego Egiptu, Bliskiego Wschodu (Mezopotamia, Babilonia, Asyria, Chaldejczycy itp.), Zatoki Perskiej oraz starożytnej Grecji i starożytnego Rzymu (mieściłyby się tu także czasy starożytnego chrześcijaństwa, liczone do V wieku n.e.). Do języków starożytnych należy więc greka, łacina, wymarły już język staroegipski, perski, sumeryjski, akadyjski, aramejski, hebrajski. Umowną cezurą średniowiecza i epoki nowożytnej jest upadek Konstantynopola w 1453 r. W takim rozumieniu językami nowożytnymi byłyby niejako „odkryte” dla cywilizacji chrześcijańskiej (konfrontowane z łaciną i greką) żywe języki etniczne, takie jak: angielski, francuski, niemiecki, włoski, hiszpański, rosyjski, które osiągnęły status języka literackiego. Mimo że sformułowanie „język nowożytny” często pojawia się w rozmaitych dokumentach edukacyjnych, to według mojej wiedzy nie funkcjonuje ono jako ścisły naukowy termin i o jego zakresie znaczeniowym przesądza społecznie aprobowany zwyczaj – uzus (trudno więc, zapewne się Pani zgodzi ze mną, byłoby Europejczykowi za język nowożytny uznać np. język suahili, nawaho, czeczeński czy kantoński lub mandaryński – słabo obecne w naszej kulturze). Języki: polski, nowogrecki, fiński, estoński, litewski, węgierski itp. spełniają takie zwyczajowe kryteria, choć z rzadka młodzi ludzie uczą się ich jako języków obcych.