Szkalować kogoś to mówić o tej osobie źle, ale w sposób krzywdzący dla niej, gdyż często nieprawdziwy, a przede wszystkim silnie ekspresywny, złośliwy (w szkalowaniu pierwiastek emocjonalny góruje nad intelektualnym). Wydaje się też, że szkalowaniem nazwiemy tylko wypowiedzi publiczne. Szkalowanie nie jest więc „zwykłym” wyrażeniem negatywnej oceny.

Jeśli powiem magistrantce: Niestety, pani praca zawiera dużo błędów, analizy są przeprowadzone niewłaściwie, materiał źle zebrany; nie przyłożyła się pani do niej, to jej nie oszkaluję. Jeślibym jednak (czysto hipotetycznie) na zajęciach, w obecności innych osób pozwoliła sobie na wygłoszenie tekstu: Pani Iksińska jest beznadziejnie głupia. Nie powinna była zdać nawet matury, nie wiem, jakim cudem doszła do piątego roku studiów. Nie umie sklecić paru sensownych zdań, to prawdopodobnie byłaby to wypowiedź szkalująca.