Argument, na który się powołał autor przywołanej porady, dotyczył pewnego problemu funkcjonalnego, a mianowicie trudności z odtworzeniem formy mianownikowej nazwiska. Nie jest to argument pozbawiony znaczenia, ale też nie jest specjalnie mocny, bo w ten sam sposób można uzasadnić nieodmienność wszystkich nazwisk zakończonych na -o po spółgłosce twardej, a nawet innych, np. nazwiska Marek (por. z Markiem, o Marku, co może też pochodzić od Mark).
Gramatyka języka polskiego wymaga, żeby nazwisko Oko odmieniać, i rzeczywiście właściwy wzorzec odmiany jest taki sam jak w wypadku nazwisk Moniuszko, Kościuszko. A że jest to trudny problem gramatyczny, mamy wypracowany sposób uniknięcia odmiany, który nie narusza reguł polszczyzny. Wystarczy nazwisko takie poprzedzić imieniem lub jakimś wyrazem pospolitym i tworzyć konstrukcje typu z Adamem Oko (lub Oką), o panu Oko (lub Oce).