Szanowna Pani,
Pochodzenie wyrazu pan ciągle pozostaje niejasne. Występuje tylko w językach zachodniosłowiańskich i jest zapożyczeniem, przy czym nie wiadomo, skąd słowo przywędrowało: ze staroindyjskiego? greckiego? starobawarskiego? węgierskiego? W języku polskim pan jest poświadczony od XIV w. Często występował w rozbudowanych zwrotach grzecznościowych, które stopniowo, w codziennych formułach, ulegały uproszczeniu i redukcji. Stąd szeregi: asan, aspan, acan, acpan, aćpan, waćpan, waśćpan, waszmość pan z wasza miłość pan; por. też: asani, acani, waćpani z waszmośc pani; podobnie asanna, waćpanna z waszmość panna; natomiast asandziej z waszmość pan dobrodziej.
Z pięknymi pozdrowieniami