Można znaleźć w przepisach ortograficznych przykłady użycia łącznika w wyrazach złożonych, których drugi człon pisany jest wielką literą – takie jak nie-Szekspirowski lub pseudo-Polak. Wydawałoby się więc, że są podstawy do pisowni pana-Adamowy. Zauważmy jednak, że analogia między wyrazami nie-Szekspirowski i pana-Adamowy nie jest pełna, gdyż pierwszy z nich pochodzi od przymiotnika, a drugi od połączenia wyrazowego pana Adama. Skoro zaś inne takie połączenia zawierające nazwę własną tworzą wyraz pochodny bez łącznika i wielkiej litery (np. wewnątrz Niemiec – wewnątrzniemiecki), sądzimy, że przymiotnik od pan Adam powinien brzmieć panaadamowy.
Tyle w każdym razie można powiedzieć o tym z punktu widzenia ortografii. Biorąc pod uwagę ponadto względy grzecznościowe – jak również rzadkość samego modelu słowotwórczego i potencjalny oraz na pół żartobliwy charakter wyrazów tworzonych z jego pomocą – nie widzielibyśmy nic złego w pisowni Panaadamowy, mimo że nie jest ona zgodna z ortografią.