Każde zapożyczenie leksykalne z języka obcego ma na początku charakter cytatu. Następnie na gruncie polszczyzny dochodzi – na ogół – do adaptacji na czterech poziomach: grafematycznym, fonologicznym, morfologicznym (fleksyjnym i słowotwórczym) oraz semantycznym. Nas interesuje tu przede wszystkim podtyp adaptacji morfologicznej, jaką jest adaptacja fleksyjna. Adaptacja ta przebiegła w taki sposób, że rodzimi użytkownicy języka, którzy nie znali znaczenia i funkcji gramatycznej poszczególnych członów oryginalnej włoskiej frazy nominalnej panna cotta, zaczęli odmieniać człon drugi. Nie można się temu dziwić, gdyż tak się dzieje najczęściej, w szczególności w wypadku najliczniejszych zapożyczeń z języka angielskiego. Dlatego też taka forma odmiany została skodyfikowana w słownikach ortograficznych i innych.
Nie można wykluczyć, że wkrótce skodyfikowana zostanie forma zaadaptowana na poziomie grafematycznym (pisowniowym). Pisownia zostanie spolszczona, a dwa człony połączone w jedną konstrukcję panakota (podobnie stało się np. z anglojęzycznym zapożyczeniem cocktail bar, które najpierw przyjęło w polszczyźnie formę ortograficzną cocktail-bar, a następnie koktajlbar). O tym, że zapewne się tak stanie, dowodzi szybka kwerenda internetowa, podczas której znajdujemy następujące zapisy omawianej tu nazwy włoskiego deseru:
Panakota to popularny krem we Włoszech.
Smaczna panakota jest uzyskiwana tylko z produktów wysokiej jakości.
Jedliśmy makaron, smażone owoce morza i deser panakota.
Panakota jest jednym z najłatwiejszych deserów, ale ten przysmak można zniszczyć, jeśli nie wiesz i nie bierzesz pod uwagę niektórych punktów.
Powyższa pisownia jest co prawda niezgodna z obowiązującą normą ortograficzną, jednakże nie uznamy takich zapisów za rażący błąd, lecz za innowację uzasadnioną funkcjonalnie.